दादाजी

आमरं दादाजी को 

होतो बहुत थाट,

मोठांग छपरीपर

रव्ह उनकी खाट.

कुर्चीपर बसनो पर

दिसं उनला गल्ली,

गल्लीपरलं जानेवाला

मिलन आवत डेली.

पांढरी धोती, पांढरो कुर्ता

अना पांढरीच रव्ह टोपी,

फतई कं खिसा मा

रव्ह तम्बाकु की कुपी.(डब्बी)

बाहर जात तं हातमा

ठेव बेत की छड़ी,

आम्ही कव्हत होता

दादाजी की काड़ी.

पायमा चंभार घरका जूता

खट खट बजत होता,

रस्ता लं जानेवाला बी

बाजूला होत होता.

ढिवरीन जवड़ का

लेत होता लाडू ना चना,

आम्ही कव्हज तुमी खावो

तं आमला बी होना.

खेत मा धुरोपर बसस्यानी

ठेवत सबपर निगरानी,

नांगर,कोहपर, बन्ह्यार

काम करत मिलस्यानी.

चना कं घात मा

दिवसभर खेतमा रव्ह,

आफुनबी खाय चना

लोकइन ला बी देत रव्ह.

असो आमरो दादाजी

सोडस्यान गयेव जब,

आमला ना मोहल्लाला

बहुत दुख भयेव तब.

       रचना- चिरंजीव बिसेन

     परमात्मा एक नगर, गोंदिया.

               दि.१२/१०/२०१९